ประติมากรรมดวงใจ

“ฮ่าๆๆ ฮิๆๆๆ” 

          เสียงหยอกล้อต่อกระซิบของเพื่อนในชั้นเรียนดังอย่างสนุกสนานรายล้อมอยู่รอบตัวตลบอบอวนไปด้วยความรู้สึกสดชื่นร่าเริง แต่สำหรับผมมันช่างอึดอัดเหมือนกำลังถูกอากาศเบาหวิวกดทับจนแทบหายใจไม่ออกไม่สามารถดิ้นหลุดไปได้ ถูกมันจองจำเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน ถึงอยากจะกระโจนหนีออกไปให้พ้นๆเจียนตาย แต่มันกลับยากเลยเกิน ยากเกินกำลังที่จะต่อสู้ขัดขืน ผมไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร  แต่ในความรู้สึกลึกๆผมสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อง มันต้องแอบซ้อนอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่  แล้วรอเวลาสุกงอมเต็มที่ก่อนจะเผยตัวและเมื่อมันปรากฏตัวก็สายเกินแก้ไม่ผิดกับมะเร็งร้าย แล้วมันอยู่ที่ไหนกันล่ะ มันมีรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง ทำไมผมถึงไม่เห็นตัวมัน หามันไม่เจอ แล้วแบบนี้จะหาทางสู้กับมันอย่างไร ตอนนี้เลยทำได้เพียงแค่ยอมจำนน หมอบกระแตอยู่บนโต๊ะเรียนของตัวเองแสร้งทำเป็นหลับใหลไม่รู้เรื่องราว พยายามทำให้มันเห็นผมเป็นเพียงมดปลวกหรือฝุ่นทรายที่ปลายเท้าของมันจะได้มองเลยผ่านไป ถึงชีวิตผมเป็นแบบนี้ทว่ายังคงมีสิ่งดีๆที่คอยค้ำจุนผมเอาไว้ไม่ให้พังทลายลง พอถูลู่ถูกังกับชีวิตโทรมๆให้ผ่านพ้นวันเวลาไปได้

สายตาของผมลอบเหลือบมองลอดผ่านท่อนแขนที่ซุกหน้าอุดอู้อยู่ไปยังใบหน้ากลมเกลี้ยงแก้มยุ้ยน่าหยิก ขนตาเรียงงอนหนาเป็นแพรับกับดวงตากลมโตหวานซึ้ง รอยยิ้มของเธอขณะคุยกับเพื่อนมันช่างกระจ่างสดใสเป็นประกายดั่งแสงสว่างลอดผ่านปุยเมฆฝนลงมาอาบตัวผม ผู้อยู่ในหลืบเขามืดมิดหนาวเหน็บช่วยให้ไม่ลืมเลือนไปว่าความอบอุ่นนั้นเป็นเช่นไร